Denk hier eens over na: Zou je liever een leven leiden vol met ups en downs, plezier en verdriet, frustraties en trots en verrassingen? Of een leven dat voortkabbelt, de ene dag na de andere, zonder onderbrekingen of veranderingen of schokken?
Keuze nummer 1 kan griezelig lijken; een beetje als een ritje op een achtbaan. Maar aan de andere kant: keuze nummer 2 kan je ook wat teleurstellend voorkomen.
Begrijp me niet verkeerd, beide keuzes hebben voor- en nadelen. De achtbaanrit kan je behoorlijke schokken bezorgen en het kan soms moeilijk zijn om te voelen dat je niet alles in je leven onder controle hebt. Wanneer je leeft zonder de emotionele ups en downs kun je je ‘veiliger’ en meer in controle voelen, maar je kunt je ook verveeld en niet gestimuleerd voelen.
Als psycholoog ben ik me gaan realiseren dat mensen die in het ‘keuze 1 scenario’ leven over het algemeen gelukkiger zijn. Dat komt omdat je je leven krachtiger leeft op de achtbaan. Je bent meer verbonden met je emoties en daardoor voel je je waarschijnlijk meer vervuld.
Keuze 2 is een teken dat je niet verbonden bent met je gevoelens. Je groeide waarschijnlijk op in een emotioneel verwaarlozende familie. Waarschijnlijk leerde je al heel jong dat jouw emoties niet relevant of zelfs lastig waren. Je hebt je gevoelens waarschijnlijk onderdrukt als een overlevingsmechanisme.
Maar ongetwijfeld lijkt de manier waarop jij leeft normaal voor jou. Het is tenslotte de manier waarop je altijd geleefd hebt. Het is waarschijnlijk de manier waarop je opgevoed bent. Dus hoe kun je weten of je emotioneel verdoofd bent?
10 tekenen dat je emotioneel verdoofd bent
-
Je ervaart leuke of fijne gebeurtenissen als minder gelukkig dan anderen schijnen te zijn
Je kunt blije gebeurtenissen ervaren zonder je zo gelukkig te voelen als anderen schijnen te zijn als ze iets vergelijkbaars doormaken. Veel cliënten hebben me hun gelukkige levensgebeurtenissen als ‘lauw’ beschreven. Sommige hebben trouwerijen, vakanties, diploma-ceremonies of prijs-uitreikingen meegemaakt alsof ze zichzelf van een afstandje bekeken, afgesloten van de ervaringen of zelfs wachtend tot het voorbij zou zijn. Ze voelen zich verdoofd.
-
Je vraagt je soms af waarom je niet verdrietiger bent als je een verlies te verwerken krijgt
Net als hierboven beschreven: je kunt een begrafenis van een geliefde meemaken of een ontslag krijgen en weinig voelen. Als je hersenen weten dat je verdrietig zou moeten zijn, maar je lichaam het niet voelt, ben je verdoofd.
-
Je belangrijkste emotie is boosheid of irritatie
Niet-gevoelde of onderdrukte emoties hebben de neiging om samen te vloeien tot één grote soep. Ontkent en weggedrukt mengen de individuele ingrediënten (je emoties) tot één grote. Deze grote emotie is waarschijnlijk boosheid. Boosheid is krachtig en kan makkelijker door je onderdrukking heen komen, daarom wordt het je primaire gevoel. Dus het komt er op neer dat je maar twee emotionele staten hebt: boos of verdoofd.
-
Je vindt het moeilijk om je gevoelens te identificeren
Een van de effecten van het onderdrukken van je emoties is dat je het contact ermee verliest. Als je geen verbinding voelt met je emoties denk je er niet aan en merk je ze niet op. Als je moet uitleggen hoe je je voelt begin je te stamelen of je klapt dicht. Je raakt verdoofd.
-
Je kunt jezelf in sommige situaties observeren en je afvragen waarom je niet meer voelt
Anderen om je heen huilen tranen van blijdschap of verdriet. Je kijkt naar ze en vraagt je af: “Waarom voel ik dat niet? Wat is er mis met mij?”. Je realiseert je dat je verdoofd bent.
-
Je voelt je ongemakkelijk als anderen sterke emoties hebben
Als je in een situatie bent waar anderen emoties ervaren, kun je er zelf ook een hebben: ongemak. Je wilt het liefste weg uit deze situatie die genânt en onnatuurlijk lijkt. In tegenstelling tot de anderen voel jij je verdoofd.
-
Je bent soms jaloers als anderen sterke emoties hebben
Je kunt helaas je negatieve gevoelens niet opgeven zonder ook de positieve gevoelens te verliezen. Als je pijn, boosheid en verdriet niet meer voelt, verdwijnen ook je liefde, warmte en blijdschap. Je ziet dat anderen die geweldige emoties ervaren, en je kan dan wensen om die ook te hebben. Maar verdrietig genoeg kun je dat niet. In plaats daarvan ben je verdoofd.
-
Je hebt soms het gevoel dat je op de automatische piloot leeft
De ene stap na de andere loop je door, je doet wat je veronderstelt wordt te doen en waarschijnlijk doe je dat ook goed. Als een tinnen soldaatje of een duracell-konijntje ga je maar door. Maar je merkt dat je je ook afvraagt waar het allemaal goed voor is. Zou er niet iets meer moeten zijn? Het antwoord is ja. Er zouden ups en downs, trots, vreugde en verdriet moeten zijn. Maar jij mist het omdat je verdoofd bent.
-
Je voelt meer wanneer je een film kijkt of een boek leest dan in het echte leven
Voor mensen die hun gevoelens onderdrukt hebben kan het makkelijker zijn om ze te bereiken wanneer het veilig is: wanneer het niet persoonlijk is, wanneer het niet om jou gaat. Je kunt de emoties voelen van een personage of van iemand op het nieuws, maar die van jezelf kun je niet voelen. Als het over je eigen leven gaat ben je verdoofd.
-
Je voelt je soms leeg van binnen
Dit is het belangrijkste teken. Je ‘lege’ gevoel kan in je buik of je keel zitten, of het kan een ongemakkelijk gevoel zijn dat je iets mist. Dat gevoel is je lijf dat je vertelt dat wat je zou moeten vervullen, verbinden en energie geven –je emoties- er niet is. Dit is je lichaam dat je vertelt dat je emotioneel verdoofd bent.
Wanhoop niet als je jezelf herkent in een van deze tekenen. Er zijn antwoorden. Je gevoelens zijn niet weg. Ze zijn er nog steeds, van binnen, wachtend tot je ze weer eigen maakt.
Je kunt je onderdrukking opheffen en ze weer in je leven toelaten. Beetje bij beetje, langzaam maar zeker, op een manier die veilig en gezond voelt, kun je je verdoving terugdraaien en leven vullen met kleur en energie.
Als je emotioneel verwaarloosd bent opgegroeid heb je geleerd om je gevoelens te negeren en te bagatelliseren. Maar nu je volwassen bent hoef je daar niet mee door te gaan. Je kunt gevoelens weer toelaten in je leven en de vaardigheden leren om ermee om te gaan.
Je kunt over je emotionele verwaarlozing heen komen. Doe de Emotionele verwaarlozing test. Als je je voor deze gratis test opgeeft ontvang je ook mijn nieuwsbrief, waarin ik je vertel over emotionele verwaarlozing en je tips en informatie geef.
(Dit artikel is een vertaling van een blog van Jonice Webb, de Amerikaanse psycholoog die onderzoek heeft gedaan en schrijft over emotionele verwaarlozing. Als je makkelijk Engels leest, kijk dan eens op haar website, waar je veel informatie over emotionele verwaarlozing kunt vinden.)
Waarom moeten het toch altijd de ouders zijn die de schuld krijgen van alles wat er mis is met mij ? Er zijn nog zo veel andere mensen die je kapot kunnen maken of je verwaarlozen . Wat te denken van eenzaamheid? Van hurken van mensen die macht over je hebben? Zoals jeugdzorg en jeugdinstellingen die kinderen emotioneel verwaarlozen? Er zijn nog zoveel misstanden in de jeugdhulpverleners die kinderen alleen maar zien als dingen zien die geld opbrengen. Dat vooroordeel wil ik graag een rechtzetten.
Ik denk persoonlijk niet dat het erom gaat dat de ouders schuld krijgen. Zij weten waarschijnlijk ook niet beter en zijn vermoedelijk ook emotioneel verwaarloosd omdat ze het nooit hebben geleerd. We leven in een materiële wereld waarbij velen niet verbonden zijn met hun gevoel. In plaats van ons te verbinden met ons gevoel wordt er een medicijn uitgereikt om gevoelens te onderdrukken en de farmaindustrie wrijft zich in de handen en wordt nog rijker. De zorgverlening heeft een geldpotje ter beschikking en mag niet meer uitgeven. Het wordt tijd dat de mens spiritueel ontwaakt en we ons weer verbonden gaan voelen
Precies, super gezegd!
Precies
Deze reactie gaat echt nergens over. Er zijn in de jeugdzorg heel veel mensen die enorm veel om kinderen geven en proberen te kinderen een stukje veiligheid te geven. Die denken echt niet alleen maar aan geld. Mijn jeugdbeschermer heeft haar hart op de juiste plek. Jou bericht scheert iedereen over een kamp en dat is niet echt volwassen gedrag te noemen. Heb je er over nagedacht dat als jij op deze manier denkt en handelt je jezelf alleen maar tegen werkt en eventueel ook je kinderen?
Tja zie hier het enige kind wat geholpen is door jeugdzorg. Wees blij maar vergeet niet dat er ruim 45.000 kinderen zeer slecht of niet geholpen zijn door die club. Daarbij is het kindermisbruik enorm onder personeel van o.a. jeugdzorg. Opheven die bende naar de tekentafel en iets goeds ontwikkelen.
Daar ben ik het niet met jou over eens vriend kinderen horen ten all tijden bij hun ouders wonen om opgevoed te worden in het leven zoals ouders opgevoerd zijn en die ouders ontwikkelen hun gevoelens en intelligente weer terug naar hun kinderen om ze te behoeden voor alles in hun verdere leven.
Zonder ouders geen liefde.
😱
Jeugdzorg zou niet nodig zijn als je ouders het zo fantastisch deden. Ouders zijn de belangrijkste in het leven van een kind. Hun verwaarlozing weegd loodzwaar, het zwaarst.
Voel je je aangesproken, want waarom anders zo defensief reageren? Andere mensen kunnen je ook kapot maken, maar het feit is gewoon zo dat ouders de meeste invloed hebben en dat kan dus ook verkeerd uitpakken. Kan je niet leuk vinden, maar daar veranderen de feiten niet van.
hallo mijn naam is sammy. ik ben in mijn jeugd emotioneel mishandeld. en ik ben nu met een partner. die mij geestelijk mishandeld. wat kunnen de risicos voor mij zijn als ik hier mee door ga. ik ben overigens nooit in therapie geweest en heb ook nooit een behandeling gehad.
Hi Sammy,
Een goed artikel voor jou om te lezen is deze: https://www.movisie.nl/artikel/late-gevolgen-emotionele-mishandeling-verwaarlozing
In het kort: (uit het artikel)
Slachtoffers van kindermishandeling hebben een slechtere gezondheid dan kinderen die niet mishandeld of verwaarloosd werden. Slachtoffers van emotionele verwaarlozing en mishandeling lopen meer risico op het ontwikkelen van schadelijke coping mechanismen, zoals alcohol- en drugsmisbruik of overmatig eten. Slachtoffers ervaren ook vaker chronische pijn, hebben een twee keer grotere kans op het ontwikkelen van chronische ziekten en hebben verhoogd risico op hart- en vaatziekten en diabetes.
Naast fysieke klachten, kunnen slachtoffers ook te maken krijgen met psychiatrische problemen, waaronder:
Posttraumatische stresssymptomen, zoals niet kunnen slapen, hechtingsstoornissen;
Laag zelfbeeld, grotere kans op internaliserende problemen zoals angst en depressie;
Slechtere emotieregulatie – naast middelenmisbruik, angst, depressie en gevoelens van vijandigheid – groter risico op suïcide.
Slachtoffers van emotionele verwaarlozing en mishandeling hebben meer moeite om veilige, gezonde en liefhebbende relaties met anderen aan te gaan en kampen met een negatiever zelfbeeld. Ze zijn extra gevoelig voor sociale dreiging, uitsluiting en afwijzing. In de interviews kwam onder andere naar voren dat ze het moeilijk vinden om onbezorgd een relatie te hebben; terughoudender zijn in het aangaan van contacten; angst hebben om een ander te vertrouwen en om verlaten te worden.
Meer informatie vind je in het verslag van het onderzoek dat Pauline de Vries en Sophie van Houwelingen (Universiteit van Leiden) deden naar de late gevolgen van emotionele mishandeling en verwaarlozing: https://www.movisie.nl/sites/movisie.nl/files/2018-12/Late-gevolgen-kindermishandeling.pdf
ervaring leert daje op eind van de rit compleet omzeep word gemaakt de wil valt weg en buiten agressie en boosheid is er nix geloof in de mens valt weg en misantropie komt binnen geslopen al bij al ge geeft om nix meer antwoord voor sammy
Begin mei van dit jaar in een burnout beland…het lichtje ging letterlijk uit. Contact gekregen met bedrijfsarts, en die vertelde mij dat mijn copingmechanisme zo ontzettend sterk is. Door haar zijn mijn ogen echt open gegaan. Ze adviseerde mij om in behandeling te gaan bij de sggz. Daar werd vastgesteld dat ik PTSS type 2 heb….langdurig trauma . Ik ben onveilig gehecht. Emoties mochten er niet zijn ,vader narcistische trekken en moeder kon mij geen troost en veiligheid bieden.
Momenteel krijg ik EMDR in combinatie met regressie therapie. En daarna cognitieve gedragstherapie. Het is pittig, maar de vruchten beginnen zich inmiddels af te werpen. Er is al verandering merkbaar bij mij, maar heb nog een lange weg te gaan. Ik zal een betere versie van mezelf worden uiteindelijk.
Hoi Sophia,
Wat goed van en voor jou dat je deze therapieën bent gaan doen. Hoe gaat het nu met je? Groetjes Irma
Waarom is het niet goed om geen emotie te hebben, en krijgen ouders de schuld van emotionele verwaarlozing? Oké het kan zijn dat deze vorm ontstaan is door verwaarlozing, maar het kan ook heel goed zijn dat het zo is omdat de persoon nu eenmaal zo is en hij of zij is daarom niet meer of minder, maar net zo uniek als jou en mij.
Alles willen geleerden dan misschien een etiketje geven, maar soms is iets nou eenmaal zo en dat is niet erg.
zou willen huilen, maar kan niet. alsof het dicht zit. niets komt binnen, niets raakt me, leuke dingen doen me niets en dat vind ik jammer. ik leef op automatische piloot lijkt wel. vergeet ook dingen. alleen maar vaak boos en geïrriteerd. wil ik niet. alsof men een ander in mij heeft gezet. ik heb het gevoel dat ik dit niet ben. ik wil dit vlakke grauwe leven niet. ik wil voelen en dan ook alles liefde blijdschap dankbaarheid maar ook huilen verwonderd zijn lachen. het is nu alleen maar vlak en duf en smakeloos.
Ja, dat v heb ik ook. Totaal géén Emoties meer. Lijkt idd of er sinds half Jaar een ander in mijzelf is gekropen. Ik weet de Oorzaak, Narcist gehad in mijn Leven. Ben mezelf door hem.kwijtgeraakt. Mocht niets zeggen over mijn Fam.,Vrienden kortom alleen Hij kon.alles zeggen. Emotionele verwaarlozing dus. 4 Jaar mij ingehouden en opgekropt. Geen emoties meer helaas. Wou dat ik eens goed kon huilen, lachen etc. Lukt niet meer.
Denk dat ik Burn Out hierdoor heb gekregen en tegen Depressie aan zit. Zo zie je, je doet alles voor een ander.maar t.l.l. word je zelf de Dupe.
Heee♥️ Ik heb geen idee of je dit ooit nog leest maar vroeg me af: Hoe gaat het nu met je? Ik herken me in jouw verhaal en vroeg me af of het nu al beter met je gaat en zoja hoe je dat hebt gedaan.. en zoniet, misschien wil je eens contact hebben om erover te praten? Want het lijkt bij jou ook net of je dat eerst wel gevoeld hebt en nu niet meer.. weet jij voor jezelf waardoor dat is gekomen? Liefs Joy
Pieter ik lees net je bericht en herken veel van jouw ervaringen …het voelt zo vreemd inderdaad …of er een ander in mn lichaam is gestapt…
hoe is het nu met je en heb je een manier gevonden dat het beter gaat met je …dan zou ik dat graag horen want ik weet niet wat ik nu het beste doen kan….
dankjewel alvast groet Fons
Je heb helemaal gelijk
Jeroen
Ik ken het….. waarom schrijf ik dit bericht….. ik wil zoveel zeggen, maar ik blijf maar zwijgen. Al mijn jarenlange opgestapelde emoties zitten diep van binnen verborgen. Ik zit op een punt dat mijn lichaam ’s avonds zegt… nu ga ik in tranen uitbarsten. Jammer genoeg laat mijn geweten dit niet toe…. ik heb geen regelmaat in mijn leven en heb werkelijk niks berrijkt. Heb een goede moeder die ik van mij afduw( ik wil dat niet). Ik negeer mijn familie zoveel mogelijk en ondanks dat ik mijzelf er enorm voor haat, blijf ik het doen. Ik wil ze gewoon niet in mijn leven , zo kan ik hen niet teleurstellen en omgekeerd. In mijn jeugd heb ik behoorlijk veel erge dingen meegemaakt, waarvan het ergste pas enkele jaren geleden aan het licht is gekomen en de dader in kwestie, 14 jaar in het gevang zit. Mijn leven is fckd up, ik raak iedereen kwijt, omdat ik mijn eigen verd*mde emoties liever onderdruk dan laat zien.
Mijn gedachten zijn als van kinds af aan tot vandaag de dag het volgende:
– ik haat mezelf.
– ik mag niet huilen, want dat is voor zwakkelingen.
– ik mag absoluut geen emoties tonen.
– ik heb niemand in mijn leven nodig.
– familie is er enkel om teleur te stellen.
– zet een masker op en laat je ware aard niet zien.
– …
Tot op vandaag heeft alles zo zwaar doorgeweegd dat ik niet meer weet wat te doen.
Om eerlijk te zijn ben ik te bang om hulp te zoeken (lafaard dat ik ben).
Ik stop al met schrijven.
Begin met stap voor stap veranderen , en probeer de kleine leuke dingen in het leven weer tezien, gewoon dingetjes die een glimlach op je gezicht zetten.
Ik gaat mezelf = iedereen haat wel eens zichzelf maar de ander kan jou op een hele andere manier zien die je van je zelf nog niet eens kende.
Ik mag niet huilen want dat is voor zwakkelingen =
Niet iedereen is even emotioneel in gesteld. Mannen zoiezo minder dan vrouwen.
Huilen mag en kan. Het is dood normaal om eens een traan telaten om iets. En als het gebeurt, geef het je zelf als een cadeautje.
Ik mag absoluut geen emoties tonen = waarom niet ? Vaak zijn mensen die hun emotie niet kunnen/willen tonen mensen die diep van binnen verlegen of onzeker zijn. Bang dat iemand het ziet, maar als je iemand anders zijn emoties zie uiten dan vind je het toch ook prima. Laat het gaan
Ik heb niemand in mijn leven nodig = zeker wel. Onbewust zijn er een hoop mensen om je heen die jouw leven sturen naar de dingen die jij wilt. Klein voorbeeld : je auto gaat stuk en je moet naar de garage alles van a tot z wordt geregeld door mensen met kunden en kennis. zonder hen ga je niet ver komen ook wanneer je ziek wordt heb je een arts nodig die jou begrijpt en kennis heeft. Ook hierin heb je weer iemand nodig. Het is een kwestie van acceptatie dat je mensen nodig hebt. Vaak door negatieve ervaringen heb je minder vertrouwen gekregen, maar denk eens aan al die keren dat je wel werd geholpen en je er een fijn gevoel bij kreeg hoe klein het ook was.
Familie is enkel om teleur te stellen = ja en nee. Hoe closer je met iemand wordt hoe harder je ook onderuit kan worden gehaald, dit is het risico dat je hebt wanneer mensen je goed kennen. Vrienden kies je familie krijg je is vaak het motto maar dat maakt het niet altijd makkelijk. Probeer de ervaringen soepel te houden en langzaam de schouders ophalen als iemand iets heeft gedaan wat je als een vervelende ervaring meemaakte. Dat zegt meer over diegene dan over jou. En geef de.mensen die om jou geven extra aandacht.
Zet een masker op en laat je ware aard niet zien =
Dat doen zoveel mensen omdat ze als stoer, zelf verzekerd en hun zachte kant niet willen tonen omdat ze simpel weg bang zijn dat iemand het zou kunnen gebruiken tegen jou. Dit is niet waar! Laat iemand in je hart kijken en je zult verbaasd zijn hoeveel mensen het zelfde gevoel hebben. Zet dit masker af en leef. Hoe moeilijk het soms ook is
Je bent niet bang om hulp te zoeken , je weet niet waar je moet beginnen en misschien vind je je zelf er testoer voor , er zijn zoveel mensen die hulp zoeken als het niet meer gaat en dan komen we weer terug op vertrouwen en afhankelijk zijn voor de hulp van anderen.
Lees mijn site. http://Www.Nummer-0.com en ontdek dat je slechts bang bent voor beter! Iets dat je niet kent! Je bent veel sterker man!! Ik ben 175.000 keer mishandeld. Nu jij weer! Screw them
Durk
Wij willen graag vriendschap breken om dat niet afspraak houdt met spandoeken niemand aan ons vertellen aan cliënt heeft gezegd tegen iemand anders dat geheim is dat ene niet leuk vinden om te weten groeten van de teams van de site kan we dat cliënt met oog te spreken met andere cliënt luisteren wat ze vertellen
Door een relatie met een narcist , ben ik verdoofd, hulp gehad, ging goed. Alleen voor de liefde voelde ik me nog steeds vetdoofd.En toen ik besloot weer te gaan daten, kwam er een man in mijn leven , die erg respect vol was. En verliefd, ik was het vertrouwen nog aan het op bouwen en na zes weken was het van de ene dag op de andere dag over bij hem. De reden , omdat zich te op zijn gemak voelde bij mij. Dat heeft mij weer onder uit geschopt. Nu heb ik weer het gevoel dat ik qua liefde helemaal verdoofd ben. .
Ik kan me hier wel in vinden. Begin puberteit kreeg ik meer te verwerken dan wat ik aan kon met als gevolg dat ik me afsloot van gevoelens en emoties. Op een bepaald punt in mijn leven kreeg ik dat inzicht en deed ik mijn best weer te voelen.
Eenmaal die weg van gevoel in te zijn geslagen kwam ik in een heftige rit van emoties gepaard met schuldgevoel ook van daden in de tijd dat ik me geen gevoel kon voorstellen.
Enkele dingen zaten me dusdanig dwars dat ik mijn best deed ze recht te zetten.
Op die momenten kreeg ik zwaar de indruk dat mensen dachten dat ik helemaal gek was geworden.
Meneer bikkelhard gaat door het stof omdat hij jouw pijn heeft gedaan.
Hoop nu die dingen op een gezonde manier achter me te laten.
Kan tegenwoordig verdriet zelfs waarderen.
Krijg soms al tranen bij het horen van sommige nummers op de radio, en dat voelt als dat ik leef.
Niets voelen was een sleur dag na dag, met de dag.
hoe mooi …
Ik voel wel negatieve emoties .Verdriet , boosheid, enz…. maar geen positieve Ik zou nu eigenlijk heel blij en trots moeten zijn maar ik ken die gevoelens niet meer
Wat verdrietig Roos. Als je alleen maar negatieve emoties voelt dan is daar een reden voor. Als je niet weet wat die reden is, dan kan het helpen om daar hulp bij te zoeken en je gevoelens te verwerken zodat er ook weer ruimte komt voor blijheid en trots.
Het leven is zo erg lastig.. vooral als je als tiener al voor jezelf moet staan. Je maakt zoveel dingen mee en die bouw je voor jezelf weer als “sterk” op. Toch komt er een punt dat dat overgaat.. je denkt eenmaal goed te gaan en je komt eindstand die weg in ongelovelijke situaties terrecht, je treft teleurstelling naar teleurstelling.. diep van binnen weet je wat helpt. Maar het voor elkaar krijgen is dan nog het lastigste omdat je merkt dat zelfs hulp verleners het vandaag de dag niet meer weten. Zo met spoed in het ziekenhuis tot in een hotel waar je van afvraagt wat doe ik hier… zoveel onnodige “onzin” dat je je afvraagt of je het nog trekt. En dan kom je errachter dat je mentaal wel goed handelt en reageert. Maar dat je lichaam eigenlijk de stop knop is achter allen ellende, steeds weer krijg je last van missenlijk gevoel, trillend lichaam, spugen tot verder dan gal, vermoeider dan je ooit dacht dat je zo erg vermoeid bestond. En nogsteeds is de juiste hulp niet bij je terrecht, de wil is de sterkste kracht maar soms vroeg ik me af “moet ik dan een been breken om hulp te krijgen” .. en dan kom je op het punt dat je niks meer voelt maar dat je geest nog wel wil. Iemand tips?
Hallo allemaal, ik ben Niels, een 24 jarige jongeman.
Ik merk bij mezelf dat ik al jaren afgevlakt ben, terwijl ik veel dingen heb bereikt waar een menig mens trots op zou zijn. Hierdoor heb ik zojuist de test gedaan van EmotioneleVerwaarlozing, waarbij ik 17/22 ja’s had.
Ik voel geen blijdschap , liefde, verdriet en empathy meer.
Dat het zo erg was als het was, werd me dit jaar pas duidelijk. Dit jaar is mijn Opa overleden waarbij alle naasten verdrietig, somber, boos (frustratie) en daadwerkelijk geraakt waren.
Als ik dan mezelf vergelijk met me neven en nichten van dezelfde leeftijd, dan stonden zij te huilen en had ik alleen een lichte irritatie omdat het me allemaal te lang duurde.
Ook merk ik dat ik regelmatig emoties fake om vanuit een sociaal perspectief ”betrokken” te lijken.
Sinds enig tijd zit ik met een bepaalde gedachtegang vast waar ik niet uit kom, mijn gedachtegang is als volgt:
Pijn is een verdedigingsmaatregel van je lichaam om aan te tonen dat er is iets mis is en dat je ergens schade mee opgelopen hebt. Dit om te voorkomen dat je verder blootgesteld wordt aan de desbetreffende gevaartebron. Je kan dus zeggen dat Pijn de grootste verdediging is van het menselijk lichaam. Negatieve emoties zijn overigens ook de sterkste emoties die de mens bezit.
Als je dan geen verdriet meer kan voelen bij het overlijden van iemand die je je hele leven gekend hebt, waar je mooie herinneringen mee opgebouwd hebt en waar iedereen van aan het rouwen is, ben je dan nog wel een mens?
Dit is iets waar ik een behoorlijke tijd op vastloop en niet uit kan komen.
Ik weet niet wat ik hiermee moet, of ik naar een Psycholoog moet gaan, een Huisarts, me ouders etc.
hoe is de band met je ouders als ik vragen mag.?
en kun je je nog herinneren wat hun emoties waren op de begrafenis van je opa .
Ik vind niet tot de ouders altijd de schuld moeten krijgen. Ik werd vroeger gepest en heb er toen zelf voor gekozen om mezelf emotioneel helemaal af te sluiten voor iedereen. Ik had geen zin in drama en wou ook niemand ermee lastig vallen.
Tuurlijk na jaren lang nergens op gereageerd te hebben liep de emmer over en werd ik flink depressief.
In mijn geval, en ik denk in meerdere gevallen…tot de ouders er niet zoveel aan kunnen doen.
Maar wel de omgeving waarin je opgroeit zoals school, sport etc..
Ik wou dit ff kwijt, want vind het wel een beetje te makkelijk om zo te denken en de ouders altijd de schuld te geven.
als het goed is laten ouders aan hun kinderen zien hoe je met emoties en problemen omgaat.
bijv: hoe je ruzies oplost, hoe wanneer en welke emoties toont . en als je verder geen aangeboren psychische stoornis (ziekte) hebt, dan denk ik dat je tekortkomingen hebt .en ik vind dat ouders daar zeker verantwoordelijk voor zijn. kan merken dat je erg loyaal bent naar je ouders. en dat je ze in bescherming neemt en dat is ook goed. maar niet als hun verantwoordelijk zijn voor jou tekortkomingen. ik denk dat je moeder jou te beschermd heeft opgevoed en je vader emotioneel niet beschikbaar was of is. . begrijp me niet verkeerd jonge maar zo normaal is het niet als pas jaren later je emmer overloopt. en jij daardoor depressief op bed komt te liggen. . als je de schuld wil geven aan je omgeving waarin je nu leeft. ouders bepalen ook voor een groot deel de leef omgeving van hun kind. .
hoop dat je me bericht niet vijandig opvat .
Hallo allemaal, als psychotherapeut en ook beschadigd kind weet ik dat dit een thema is waar veel mensen mee te maken hebben. De dualiteit is ook lastig…. iedereen wil in de kern geliefd zijn en zich verbinden met zichzelf en de ander. Hechten is een even grote levensbehoefte als eten en drinken. En veilig hechten gaat helaas niet bij ieder kind goed. En als je je dat op latere leeftijd eigen wilt maken moet je het meest kwetsbare en waardevolst van jezelf gebruiken … je binnenwereld (gevoelens) met daarin je hart. Die binnenwereld kan inderdaad als overlevingsmechanisme afgesloten zijn. Dus de therapie of zelfontwikkeling moet inderdaad veilig gebeuren. Onderzoek eerst je grens, die je binnenwereld beschermt. Leer te voelen wanneer iemand de grens over gaat. Wanneer iemand iets komt halen of brengen. Leer je binnenwereld beter beschermen zodat het zich juist beter kan (durft te) openen. En onderzoek daarna je binnenwereld. Je kan opruimen en ruimte maken voor gevoelens die je zo graag wilt voelen.
Ook innerlijk kind werk is hierin mooi en helend. Het is een inkopper, maar als je aan je zelfliefde werkt ben je ook minder kwetsbaar voor dingen van buitenaf. Ik heb zelf veel gehad aan de boeken van Nick Blaser en heb ook een mooie training bij hem gevolgd. Ik ben zelf geen lezer maar de boeken zijn zeer leesbaar met veel voorbeelden. Succes allemaal.
zo had ik het ook willen verwoorden.
Ik denk dat iedereen gezien en gehoord wil worden. En jezelf niet durven tonen of verwaarloosd worden voor je emoties. Vooral wanneer die heel heftig zijn, kan zorgen dat he disconnect. Het bewustzijn hiervan is een eerste stap. Ten tweede is er een vechtersmentaliteit waarin we ook een beetje lief en trots mogen zijn. Door zo een strijd gaan is niet niets.
Onze ervaringen en imperfecties maken ons wie we zijn en gelukkig is het niet altijd zwart wit.
Ik zit er verschikkelijk mee als ik emotioneel niet kan huilen of slechts een traantje laat wanneer een dierbare gaat overlijden. Terwijl ik zoveel.verdriet in zit. En ja ik schiet in woede en meditatie en sport. Soms ben ik bang voor mezelf en dan voel ik alsof er een agressieve wolf in mij schuilt. Soms.hoop ik op oorlog of de aansluiting met de dood ipv oud worden. Gelukkig door.meditatie kan ik die woede onder controle houden. En is elke uiting van woede en wantrouwen een weerspiegeling van mezelf. Ik vind mezelf gelukkig oke, al weet ik dat ik een vervreemd gebakje ben. Iemand moet toch een vreemd bewust gebakje zijn. Die ervaring maakt mij uniek en met liefde kan ik zeggen dat ik mijn moed en strijdkracht heb en zal inzetten voor wat ik denk dat goed is. Ik ben nou eenmaal.nietzo emotioneel en dat mag en is prima. Wie weet komt er weer een dag dat ik met zelfherkenning en passie spreek. Tot die tijd strijd ik voor mijn doelen coor wat ik denk dat goed is. Ik zet mijn woede om in actie.
Ik denk dat iedereen gezien en gehoord wil worden. En jezelf niet durven tonen of verwaarloosd worden voor je emoties. Vooral wanneer die heel heftig zijn, kan zorgen dat he disconnect. Het bewustzijn hiervan is een eerste stap. Ten tweede is er een vechtersmentaliteit waarin we ook een beetje lief en trots mogen zijn. Door zo een strijd gaan is niet niets.
Onze ervaringen en imperfecties maken ons wie we zijn en gelukkig is het niet altijd zwart wit.
Ik zit er verschikkelijk mee als ik emotioneel niet kan huilen of slechts een traantje laat wanneer een dierbare gaat overlijden. Terwijl ik zoveel.verdriet in zit. En ja ik schiet in woede en meditatie en sport. Soms ben ik bang voor mezelf en dan voel ik alsof er een agressieve wolf in mij schuilt. Soms.hoop ik op oorlog of de aansluiting met de dood ipv oud worden. Gelukkig door.meditatie kan ik die woede onder controle houden. En is elke uiting van woede en wantrouwen een weerspiegeling van mezelf. Ik vind mezelf gelukkig oke, al weet ik dat ik een vervreemd gebakje ben. Iemand moet toch een vreemd bewust gebakje zijn. Die ervaring maakt mij uniek en met liefde kan ik zeggen dat ik mijn moed en strijdkracht heb en zal inzetten voor wat ik denk dat goed is. Ik ben nou eenmaal.nietzo emotioneel en dat mag en is prima. Wie weet komt er weer een dag dat ik met zelfherkenning en passie spreek. Tot die tijd strijd ik voor mijn doelen coor wat ik denk dat goed is. Ik zet mijn woede om in actie.
Ik ben vroeger op school gepest en door meerdere mensen seksueel misbruikt. Thuis praatte ik nergens over en als ik praatte werd ik voor mijn gevoel niet serieus genomen. Door autisme en PTSS heb ik moeite met relaties/vriendschappen, terwijl ik die wel graag wil. Ik ben ontzettend bang om misbruikt en gekwetst te worden, maar ook om verlaten te worden dat ik soms dingen doe die ik eigelijk niet wil doen en zo komt er weer een trauma bij. Slik al sinds mijn 16e antidepressiva en loop bij een psycholoog. Nu sta ik op de wachtlijst voor een opname en kan ik niet voor mijn dochter zorgen, die wordt opgevoed door haar vader. Ik wilde namelijk eigelijk geen kind maar was bang hem te verliezen, wat alsnog gebeurd is en ik nu levenslang aan een kind vastzit.
ik heb auti en ervaar dit vaak tegenwoordig, alsof mijn primitrief brein mijzelf bestuurd en ik buiten mijzelf leef – zpo voelt dat en je zelf niet weet wat je moet doen ook al voel jij je niet slecht alsof planktom mij bestuurd gelijk hij al eens spongebob heeft bestuurd – en ikzelf niet over mijzelf kan beslissen – maar mijn brein dat voor mij doet – echt raar moet dat zijn voor niet-autisten, he om da te snappen.
vaak zijn daarom mijn dromen realistisch voor mij en de werkelijkheid fantasie voor mij. echt raar voor niet-autisten!
maar ik besef dat wel zeker da ik dat heb – maar ik verwar dromen niet mer realiteit enkel ik ervaar de realiteit als fantasie mijn dromen als realiteit.
Ouders zijn de schuld niet, diverse psychiaters zijn de schuldige.
Het is in Nederland zo dat iedereen een abonnement heeft op de psychiater. Als men het niet meer weet moet je naar de psychiater. Als je boos bent, naar de psychiater, als je verdrietig bent naar de psychiater. Als ze het niet meer weten naar de psychiater.
Ondertussen ligt heel je hebben en houwen bij de psychiater en krijg je adviezen zoals “wat vind je zelf?”, betaalt mijn zorgverzekeraar en ik daar zo’n hoog bedrag voor om dat te horen? Ik betaal niet om nog moeilijker mijn bed uit te komen en nog vermoeider te zijn met het advies “maar we willen je helpen”, terwijl psychofarma in zijn handjes wrijft.
Precies
hlo
Ik heb soms dat ik in de spiegel kijk echt heel lang alsof er iemand anders staat of zoiets en het enige waar ik enigzins blij van word is muziek en herken alles het voelt alsof iedereen geniet het leuk heeft en jij in een trein zit die nergens heen gaat.
Ook ik ervaar geen emoties zoals mensen om me heen dat hebben. Ben afgevlakt.
Hoe het komt weet ik niet, daar gaat jaren overheen. Wat ik wel wil weten is hoe ik hier uit moet komen. Dit ik ook niet fijn en eerlijk voor mijn omgeving en ik speel gewoon toneel.
Mooi! Ga ervoor!
We kunnen ‘de zorg’ helaas nooit onder 1 hoedje schuiven. Net zoals op school bijvoorbeeld. Als je een goede juf/meester treft kan die veel voor je betekenen. Tref je een slechte dan juist niet. Op dezelfde school. Alles hangt af van de mens die je toevallig treft. Ik wens iedereen toe dat hij/zij de juiste mensen tegenkomt.
En: weet dat je er mag zijn!altijd! Als je straks na je dood weer terugkomt waar je vandaan komt wordt het 100x beter. We gaan ons leven in met een voornemen om dingen te leren. Hoe moeilijk ook. We doen helemaal niets voor niets al is dit heel erg moeilijk te geloven. Onze aarde is een leerschool voor ons. Waar we regelmatig terugkomen. Dus wat je ook doet, het heeft waarde. Die kan niemand je afnemen. Ik weet hoe vreselijk alleen je kunt zijn van binnen, verdwaald, angstig, duister, boos.
Maar kijk in jezelf. Daar zit iemand. En ondanks alle mishandeling en misbruik.
Ze kunnen er niet bij, daar waar jij je hebt teruggetrokken. Ondanks alle pijn ben je daar. Ga staan en weet dat ze aan jouw échte zelf nooit kunnen komen!Nooit nooit. Ze kunnen je laten huilen of schreeuwen. Maar dat is je lichaam en je emotie op dat moment, maar jij daarachter, degene die zich terugtrekt, daar kan niemand bij. Als je goed oplet kun je jezelf daar voelen. En jij hebt recht van bestaan. Ondanks iedereen die probeert om jou duidelijk te maken dat je er niet toe doet. Ieder mens doet er evenveel toe!!Niet meer en niet minder.
En dat we nu eenmaal allemaal onze ‘rol’ op ons nemen in het leven dat we dit keer gekozen hebben doet niets af aan wie we in wezen zijn. Alleen ervaren we dat hier op ons bestaansniveau niet. Ga anders eens een boek over NDE’s lezen. Bijvoorbeeld een van de nieuwste, het geheim van elysion. Misschien kan het je helpen om een beetje uit je duisternis en wanhoop te komen. En vooral, je kunt niet veranderen wat er uit de buitenwereld op je weg komt.
Het enige waar jij invloed op hebt is hoe jij met de dingen omgaat. Je kun blijven zitten en zeggen. Dit is wat mij is aangedaan. Ik ben kapot.
En hoewel dat zo is wordt je daar niet beter van. Ik zou zeggen, vertrouw op jezelf. Zoek hulp hoe en waar dan ook. Lees boeken en voel: is dit iets of iemand waar ik door verder kom? En zo niet dan zoek je verder. Ken jezelf de waarde toe die je gewoon hebt! En daarom mag je doorgaan met zoeken. Altijd!
Door het donker heen! En weet dat het voor iedereen van tijd tot tijd wel donker is diep down. Al doet het men nog zo zelfverzekerd. Kijk niet teveel naar alle mooie buitenkant plaatjes. Daaronder leven gewone mensen. Met ups en downs. Altijd! Ik wens ieder due dit leest heel veel kracht en sterkte toe. ♡
Wat een fijne tekst!
Mijn man overleed eind januari 2022 na een heel lang ziekbed. In 2008 beginstadium COPD (longemfyseem tgv ketting roken) geconstateerd. Pas in 2014 verdere achteruitgang, daarom een scootmobiel, aangepaste auto aangeschaft om toch mobiel te blijven.
In 2018 voor de zoveelste keer in het ziekenhuis beland. Hij was doo
dziek, had longontsteking, hartfalen, longembolie. In die periode echt aan bed gekluisterd, kreeg geen kans om te roken buiten bij de ingang van het ziekenhuis. Kreeg bij ontslag zuurstof voorgeschreven en vanaf die tijd nooit meer gerookt. Helaas, eerlijk gezegd te laat. De laatste maanden nog meer achteruitgang, sinds 30 november 2021 bedlegerig en kon niets meer verdragen wat aanrakingen , verzorging door thuiszorg betreft, 2 lieve poezen uit de buurt van hem houden, controlfreakerig gedrag, schelden, tieren. Kortom niks deugde meer. De laatste jaren waren heel zwaar en moeilijk. In oktober 2020 heb ik zelf een open hartoperatie gehad, 2 weken ziekenhuis en 4 weken zorghotel om bij te komen. Zijn broer, samen.met thuiszorg en huishoudelijke hulp mijn man verzorgd. Ging heel goed. Bij thuiskomst gelijk mantelzorgen. Nauwelijks gelegenheid gehad om goed te herstellen van de hartoperatie.
Ik was zelf ook niet altijd even aardig tegen hem, ondanks zijn ziekte. Iedereen zegt tegen me dat ik het goed heb gedaan, thuis laten overlijden. De uitvaart is helemaal naar onze wens verlopen. Mijn man was niet makkelijk in omgang, grote mond maar klein hartje.
Ik vind het vreemd dat ik geen enkele emotie heb, geen verdriet, eerder opluchting dat het lijden voorbij is. Misschien kalmte voor de emotionele storm??
Ik ben Will, 39 jaar. Ik herken alle 10 beschrijvingen omdat ze al jaren heb. Ze zijn bij mij tot stand gekomen toen het allemaal down hill ging in me leven, ( heb dus niets met me jeugd te maken).
Ik verloor me werk en werd in 3 jaar tijd nergens aangenomen omdat mijn opleiding te laag is. Omscholing krijg ik niet van de gemeente ondanks ik met een bijstandsuitkering zat. Later kreeg ik lichaamlijke klachten en werd door de GGD als arbeidsongeschikt verklaard, 2 maanden geleden krijg ik te horen dat ik non Hodgkin status 3 lymfeklier kanker heb en daar had ik ook geen gevoel bij, de informatie komt wel binnen maar word niet verwerkt.
Bij het overlijden van mijn oma voelde ik niets, of bij welk overlijden in mijn familie. Ik vraag me dan ook af of ik een traan zou laten als 1 van me ouders gaat ( mocht ik dat mee maken).
Het zijn niet alleen kinderen of jonge volwassen die dit mee maken.
Tja,ik heb begrip voor alles wat ik lees. Herken veel maar niet alles.
Persoonlijk denk ik dat er voor mij ook nog een erfelijke factor in zit. Mijn hele familie van beide kanten heeft er meer of minder mate last van.
Ik zie famllies die met elkaar op vakantie gaan terwijl andere mekaar nooit meer spreken. Voor mij is de kern daarvan een samenspel van aanleg en behoefte voor groepsgedrag.
Wat ik ook in mijzeolf herken is mijn aanleg voor “intellegente autist”. Met dat gedrag lijk ik op de Vulcans in Star Trek. Weinig behoefte aan verdriet maar wel steeds op zoek naar oplossingen voor problemen en terwijl de omgeving emotioneel reageert dat niet begrijpen.
Ik herken bijna alle tien van emotionele verdoofdheid en maar heel weinig van emotionele verwaarlozing. Waar kan ik verder lezen? Ik zou graag weer meer lol willen/durven hebben en meer kunnen voelen.
Alleen zijn en verdrietig zijn past hier ook in.
Hoe vaak ik alleen gelaten word, geïsoleerd van de rest.
Dat als ik huil dat alleen op mijn kamer doe en niemand heb met wie ik mijn verdriet kan delen.
Als je met niemand je gevoelens mag delen, omdat we liever een pil voorschrijven, zo van nu moet je je bek houden.
Wat heeft leven dan nog voor nut?
In elk punt herken ik mij zo erg.. en ik weet dat het voortkomt vanuit mijn opvoeding, waar mijn moeder dit niet bewust heeft gedaan want ze heeft zelf ook niet emoties en warmte ervaren. Die opvoeding heeft doorgezet in een leven van: “ik kan het zelf wel” of “ik heb niemand nodig”. Ik ben begonnen met therapie en ben enorm in de war, maar dat is goed.. althans, het is niet leuk maar dat hoort juist! Zonder wrijving geen glans zeggen ze dan. Ik vertrouw erop dat ik in de toekomst meer ga voelen, hoewel dat nu soms lastig te geloven is. Een praktische tool wat ik nu toepas is bijvoorbeeld door soms even meer in het hier en nu proberen te zijn. Bijvoorbeeld: ik zit op de fiets en benoem wat ik zie, of dat ik de wind door mijn haren voel, voelen of ik ergens een pijn of iets anders ervaar. En dat constant herhalen. Gevoel kan ook een gespannen kaak zijn wanneer je boos bent of een wenkbrauw die je fronst. Ik denk dat het woordje “gevoel” bij mensen zoals ons een verkeerde definitie heeft. Ik denk dat het de kleine dingen zijn waardoor je meer bewust wordt van je lijf. En ja, dat is lastig.